jueves, 21 de agosto de 2008

NI CONTIGO NI SIN TI.

Después de esta temporada de no poner nada en este cuaderno de bitácora, muy a pesar de mis intenciones, hoy, un poco dolorido - por una caída que he sufrido - y con más fuerza que nunca retomo mi verborrea, que al parecer tanto divierte a unos y por contra tanto incordia a otros.
Sea como fuere, nadie por el momento ha enviado ningún comentario a mis pequeños artículos .... y como se suele decir el que calla .... otorga, o eso creo.
Bueno, pues como iba diciendo, ... ni contigo, ni sin ti, famosa frase tantas veces dicha, pero que sin duda hoy para mí tiene más significado que nunca, tras dos días de incesante bombardeo mediático sobre los fallecidos en el aeropuerto de Madrid, sobre familiares desaparecidos, sobre vidas destrozadas, sobre la historia de cada una de las personas que iban en el avión, sobre ...... - ya me estoy liando -.
Al grano, pues hoy estaba pensando en mis sobrinas y sobrinos, en mi perro, en mi esposa, incluso en mi suegra, y apesar de que soy un ferviente defensor de la célebre frase dicha por mí "La única suegra buena, es la suegra muerta", no es menos cierto que no sé lo que haría si desgracia de tamaño tal me hubiese alcanzado.
Pues, por si acaso y en aplicación de ese otro famoso refrán, "cuando las barbas de tu vecino veas cortar...", desde aquí a todos vosotros, a todos los que perdéis unos minutillos leyendo esta hoja parroquial y que se hace extensible, igualmente, a todos aquellos que no lo hacéis por causas diversas, desde aquí un fuerte beso y deciros a todos que os quiero mucho, bueno cuando os digo que os quiero, me refiero a querer de cariño no de amor, ya que de amor sólo quiero a una - a mi mujer -.... aunque pensándolo bien, por ahí he escuchado que el amor lo hay de diferentes clases, amor de madre - entonces ya amo a dos -, amor de hermano - entonces ya amo a dos más por consanguinidad y a cuatro por afinidad -, amor de padre - que en mi caso al no tener hijos se convierte en amor de tío -, amor de amigo ..., venga, que al final retiro lo dicho antes de " que me refiero a querer de cariño " y lo cambio a lo de " querer de amar". Pues lo dicho, para todos a los que amo de "amar", un beso muy grande.
Apertiñas.

sábado, 2 de agosto de 2008

¡Festa rachada!

Hoxe foi un día de festa no pobo de Terroba - axuntamento independente da comunidade da Rioja - e como non podia se de outra maneira, alí estiven eu, enarbolando a nación galega, con o noso ronco son.
Terroba esta encravada o pé da LR-250, que une Logroño (Barrio da Estrela) e a localidade de Villamediana de Iregua, con o denominado Camero Viejo, que está constituido por infinidade de pequenos lugares máxicos, donde podemos encontrar espacios de lecer como o de Soto en Cameros, cun área de esparcemente o pé do rio, até ignitas de pegadas de grandes dinosaurios como a de Hornillos de Cameros, que si ben non é tan coñecida como as de Enciso, no por iso teñen menos valor, atrévome a decir que todo o contrario, quiza sea unha da mellores que coñezo.
O certo é que "El Camero Viejol" é un lugar enigmático e que como non podía ser menos lembrame eses maravillosos recunchos de Galicia, donde como eiquí cada un pode buscar o seu propio espacio.
Pois ben, nesta 20 edición desta festa, que se fixo orixinariamente para hermanar é manter lazos de unión e amizade entre as distintas localidades da zona, non faltou de nada, nin alfareiro, nin música tradicional, nin bailes, nin viño - por suposto rioja nas versions crianza e reserva -, nin atrezo de epoca, nin malavares, por non faltar até tiveron bolos preñados, museo etnolóxico con pezas de incalculavel valor histórico, etc....., pero como non podía ser menos, comencei a lembrar aqueles días de romería da miña nenez, aquelas romerias de Santa Mariña ou de Santiago de Hermelo, os gaiteiros, a sandía que ibamos a comprar a un camión, a puxa dos galos, a procesión, e como non a empanada, si "a empanada", de polbo, de carne, de mexillons, de croques, de bacallao. Que bo invento o da empanada, e se por riba de todo e feita na casa, para que vamos dicir cousa algunha.
Teño que recoñecer que os rioxanos teñen bo dente igual que os galegos, e un gran respeto as tradicións, nembargantes nos temos un "aqueloutro", un maior apego o noso, a terra, o pais, a fala, de feito no momento que estaba na festa, con todo alquel revumbio o redor de mín, como me houvese gostado ouvir unha gaita, a poder ser unha gaita galega, pero en fín non pudo ser.
Sea como fora, aparte de non ter empanada, houvo unha cousa que botei en falta foron as "rosquillas", ¡non había rosquillas!, ninguén as botaba en falta agás de min;....; como todos sabedes unha festa sin roquillas - da igual que sexan de anis, hoxaldradas, das de toda a vida, das de porriño, etc -, nin é festa nin é nada.
En fin, disfrutade da festa rachada.
Apertiñas.

miércoles, 30 de julio de 2008

SUEÑOS

Pues sí, hoy toca una de sueños, son las cinco y pico de la tarde y me he despertado de una pequeña y merecida siestecilla, la verdad es que estaba muy cansado, esta noche hubo trabajo extra y terminé a las tantas. Pero lo realmente importarte no es el sueño en el que me he visto envuelto, por cierto, muy plácido y agradable, en el que estaba rodeado de animales en una zona de monte muy cerca del mar, para de repente verme nadando en una pequeña cala rodeado de delfines y ballenas. No sé muy bien la causa de este sueño, pero pudiera ser que cuando me quedé rendido en el regazo de Morfeo, estaba viendo el canal Odisea y seguro que algún documental de animales estarían pasando por veinticincoava vez, ya que últimamente no dan uno inédito ni a tiros. En fin, como os iba diciendo, mi sueño transcurría entre el monte, la playa y el mar, y rodeado de agua - posiblemente la sensación de estar en el agua se debía a que estaba literalmente nadando en mi propio sudor; la temperatura hoy en Logroño es realmente alta - sea como fuere el sueño se iba desarrollando, con inusitada calma, jugueteando con un delfín juguetón que sin saber muy bien el por qué se convirtió en un perro y luego en una foca monje - sí, ya me imagino que pensarás que el que está como un monje pero ermitaño soy yo - en fin así fui ahondando más y más en el interior de mi sueño, buceando por recónditos mundos submarinos en una trama de lo más variopinta, cuando de repente, .... algo sobre comida..., una imagen de comida en mi sueño, ¿cómo era posible? ¿hambre?, pues no, hambre no tengo, quizás algo de sed, pero debido, con toda seguridad, a todo lo que he sudado y al deporte que durante el sueño he hecho. De repente ..... Caldo de paella Starlux....., y una serie de verbo a colación, ..., poco a poco resurjo del maravilloso mundo de los sueños, envolviéndome en la realidad que me rodea y que se apodera de mí, pero ............ no yo no quiero despertar, estaba tan agustito......, pero sí, me despierto y pienso, ¡puñetas!, alguien ha tenido que cambiarme el canal de televisión, turbando mi precioso sueño. Ahora, ya despierto, he resuelto que a partir del momento presente, cada vez que tenga que tomar una de mis siestas, me apoderaré del mando, ya que una persona trabajadora, bien se merece el mejor de los sueños sin ningún tipo de sorpresa, recordemos que la mano que tiene el mando es la mano que controla el mundo... , por lo menos el mundo de mis sueños.
Apertiñas.

lunes, 28 de julio de 2008

Quincalla y Folclore

Hay que ver en que mundo vivimos, ahora resulta que los únicos que roban en este país son los extranjeros, amén de los gitanos, que si bien es cierto esa frase tan socorrida por ellos utilizada de "nosotros también semos españoles", no es menos cierto que eso no se lo cree ni Dios. Y ahí quiero llegar, a Dios, sí sí, no adios, si no a Dios, al Dios que lo ha traído ha este mundo, y me refiero al pesado que he tenido de aguantar en el bar, cuando esta tarde sofocado por el calor que hizo en La Rioja, se me ocurrió ir a tomar una coca-cola, eso sí "zero" por eso de mantener la línea.
Pues volviendo al hilo de la cuestión, estaba yo allí en la barra del local, con pose estilizada, mirada perdida y gesto pensativo, cuando el pesado de turno; ese que siempre hay en todos los bares; comenzó a abrumar con una verborrea incesante a la pobre camarera, que con aire sacrificado escuchaba al vociferador empedernido y de vez en cuando, entre afirmación y afirmación del elemento, dejaba caer un si, un ajá, un bueno.
Los minutos fueron transcurriendo entre si la culpa era de los políticos, si no había respeto, que si entran por una puerta y salen por la otra, afirmaciones que salidas de los labios de otra persona incluso podrían tener acogida entre el respetable que abarrotaba en ese momento el bareto, pero de buenas a primeras, el "vociferador empedernido" cambió su discurso y soltó un "toda la culpa es de los extranjeros que sólo vienen a España a robar y de los gitanos" y para rematar la faena y salir por la puerta grande soltó "y que conste que no soy racista" que tengo muchos amigos "moros", ...... sí señor con dos cojones. ¡Viva España y la libertad de expresión!... y pensar que nos quieren quitar a nuestro patrono Santiago por eso de "matamoros" y el elemento éste con total impunidad, y digo más, regodeándose en sus afirmaciones toma una actitud de poder y seguridad inusitada desde la barra, ladeándose hacia el tendido, los cuales atónitos le miraban.
En aquel momento, se hizo un silencio infinito en el bar, casi sepulcral, y apesar de que sé que a mi suegra no le gusta nada, no se si para mis adentros o para mis afueras, en mí interior de forma voluptuosa se gestó una frase.... "LA MADRE QUE TE PARIÓ" que resonó con fuerza en mi cabeza y a continuación para quitar un poco de hierro al asunto, por aquello del arrepentimiento del pecador, se gestó la segunda de las expresiones, que no por castiza y muy usada, tiene menos fuerza, "CABRÓN", que ésta, no sólo resonó con fuerza en mi cabeza si no también en los oídos de alguno de los allí presentes.
Lo peor de todo no fue eso, si no la cara de "obnubilación perenne" que tenía la camarera del bar, no sé muy bien por qué, aunque tal vez sea porque ella es extranjera, argentina para más señas, pero bueno, seguro que el "gilipollas" del elemento, se creyó que era española pero con acento raro, sin embargo, de repente, como si de una discoteca ambulante se tratase, con una canción de fondo de "Camela" esa que dice "cuando zarpa el amor" y por encima una voz tosca, de fumador y bebedor empedernido, que no paraba de repetir "el chatarrero, se recogen chatarra y malacartones" "todo gratis" " el chatarrero", todo ello en una "fragoneta" tuneada al estilo del "Equipo A", con alerón trasero y llantas de aleación. Acongojante, viva la quincalla y el folclore español.
En ese preciso momento recibo una llamada al móvil que gracias a Dios, no tiene el politono del himno de España.... pidiéndome que me desplazase a la oficina de forma urgente, por esta causa solicito la cuenta para pagar mi coca-cola y también la coca-cola del pobre hombre que estaba a mi lado y en cuyos oídos resonó el cariñoso adjetivo que le dirigí al "vociferador imbécil", momento éste, cuando la Argentina me espetó un ....trez con ochenta..., ¿cómo? ¿tres con ochenta?, 600 de las antiguas pesetas por dos coca-colas, además bajas en calorías, que ladrona, la madre que la ...., -pensé para mis adentros- a continuación con meridiana resignación pagé lo adeudado y me dirigía a la puerta, cuando el indivíduo al que había invitado suelta un ¡no, si va a tener razón el baboso éste, sólo vienen a este país a robarnos!.
¡Hay que ver en que mundo vivimos!
Apertiñas.

viernes, 25 de julio de 2008

Hoy se celebra el día de Santiago, y como no podía ser menos, en La Rioja también. Se puede decir que hoy sentí esa "saudade" de estar lejos de la tierra, sobre todo cuando algunas de las personas que nos congregamos en la localidad de Clavijo, donde se benera de forma muy especial a Santiago, comenzaron a hablar sobre sus vacaciones en Galicia, sobre Santiago de Compostela, sobre el marisco y el mar,..., sobre todas esas cosas que para ellos simplemente eran recuerdos de unos momentos agradables, pero que para mí son mucho más, ya que son mi casa, mi familia, mi vida, en fin una pequeña parte de mí.
Por todo ello, "Feliz día de Santiago".
Apertiñas.

jueves, 24 de julio de 2008

Al Cesar lo que es del Cesar

Hoy me he vuelto a despertar con la noticia del descubrimiento de otro zulo de ETA en Ezcaray (La Rioja), en el que habían encontrado un rifle... y me dije "Y.. a mí qué", seguro que como yo cientos de personas pensaron lo mismo.
Pero que simple soy, ... comer.... dormir...., etc., pensamientos simples, ideas simples, vida simple, pero lo cierto es que cualquiera de nosotros, sí sí, de esos que decimos "y a mí qué", resulta que en cualquier momento podemos convertirnos en una víctima inocente, perdón mejor dicho, podemos convertirnos en un "daño colateral", manda huevos, que diría uno de nuestro políticos. Sin embargo, nos trae sin cuidado, incluso, a veces, nos permitimos hablar del tema y dejar caer una de esas fanfarronadas.... "pues si yo fuese el presidente les daba la independencia y les regalaba las Cíes, para que verseasen", repito, manda huevos, pero que simples somos.
Lo peor de todo, es que aquí en este país de "chicha y nabo", en definitiva, de este país en el que nos ha tocado la gran suerte de nacer, residir, trabajar o lo que sea que cada uno haga, sigue pensando los mismo que yo... "y a mí qué".
Ahora viene a mi mente una celebre frase: "Señor no te pido que me des pero ponme donde halla", resulta que el dios de cada uno de nosotros, incluso el dios de aquellos que no creen en dios y lo hacen en el destino, en las estrellas o en ellos mismos, resulta que es cierto dios o como queramos llamarlo no nos ha dado el don de la estupidez, pero nos ha puesto en un país de estúpidos............... y ahí queda eso.
Apertiñas.

domingo, 29 de junio de 2008

Vaia, vaia, Logroño tampouco ten praia

Non podo dicir, canto tempo fai que non vou a praia... pero hoxe con isto de que fai un sol de mil demos, non podo deixar de pensar na praia de rodeira, en punta balea, no muelle de ojea - agora convertido en punto de botellón según din as malas lenguas e as que non son tan malas -, na praia liméns, na praia de ...., e dicir, en todas as praias de Cangas e a sua comarca.
Nembargantes, como xa dixen no título, Logroño non ten praia e como agora estou aquí, so podo acercarme o rio Ebro, ... que sí, que ten auga, que ten praias, vale, pero con cariño, non é o mesmo.
Ainda podo recordar cando de neno, en compañía de todos os nenos da miña idade marchabamos a rodeira, e xogábamos a ir até as gamelas - no sempre coa bendición dos seus donos -, tamén competíamos por saltar desde o muelle de Ojea, e ir nadando ate o rompeolas, iso sí, tendo en conta a velocidad e a entrada e saída do vapor de pasaje - o barco ou a lancha que iba de Cangas a Vigo- , e como último, cómo nos gustaba ir até a praia dos Alemáns, donde se podían ver a algunha extranxeira, secundada por algunhas das rapazas do pobo - iso sí, un pouco mais alonxadas e mais ocultas - facento o famoso "top-less" tamen chamado "tetiñas free", por aquilo de que o inglés no era o noso- que tanto tempo facianos perder, soñando ...
Pero como todo bo día de praia, sempre había unha cousa que o fastidiaba, claro que sí era o berro - que non chamada - das nosas nais. "Pedroooooooooooooooooooooo, Pedrooooooooooooo, pa' casa xa" "Toñoooooooooooo, Toñoooooooooooo, que no te teña que ir a buscar", "Migueeeeeeeeeellllll non che dixen que non te alonxaras tanto".... En fin, remolean ate a chabolas que había o pé das casas baratas, perto de donde agora é a casa da cultura, despedíamonos unhs dos otros, con unha sorisa complice de ... "pero que tetas mais grandes tiña aque la rapaza".... e como sempre se dixo unha visión dunhs bos peitos ben valen uns azoutes por alonxarse da casa.
Deica outro momento.

miércoles, 25 de junio de 2008

Iniciamos a nosa singladura.

Como ven imaxinades hoxe comenzo a miña singladura a través de este inmenso océano, viviremos interesantes aventuras, contareivos cousiñas da miña vida, das persoas que están o redor de mín, das miñas experiencias, ilusión, penas... en fin, de todo aquilo que queirades.
Nembargantes, direivos que para esta viaxe, necesitarei unha boa nave e unha boa tripulación, xa que un Capitán sen barco e sen mariñeiros, é como unha fonte seca ou un libro sen letras, e dicir... é como se dixeras un ninguén.
Pois sin mais esperas, agora que o vento sopra de través e a previsión do parte meteorolóxico e boa so podo dicir: contramestre "solta amarras", timonel "proa ás Cíes".... e disfrutade da viaxe.