sábado, 7 de abril de 2012

¡Cuanto disminuido....!

Hoy ha sido un día, normal, hasta que esta tarde, por diversas cuestiones que no vienen al caso, he ido al supermercado.
Pues bien.... mientras estoy allí, esperando, en compañía de mi perro,...., resulta que comienzo a caminar por el aparcamiento, justamente por el que está al lado de la zona destinada a las personas con movilidad reducida.
Pues bien... primero observé como varios coches estacionaban en esta zona - hay que decir, que el resto del aparcamiento estaba bastante lleno, pero aún había sitios libres, eso sí, más lejos - y lo cierto que de ellos bajaron, en primer lugar de un todoterreno un hombre mayor, que si bien no parecía ser disminuido físico, quizás por su edad no podía andar mucho - pensé -, luego un opel meriva - un mono volumen - con un matrimonio y dos niños, uno de ellos un bebé de meses, que desde luego no eran disminuidos físicos, pero que a lo mejor por algún problema con el bebé tuvieron que hacer, uso de los aparcamientos restringidos a las personas con dificultades de movilidad, después otro vehículo esta vez un turismo, de color rojo, un seat toledo, y  de él descendieron dos hombres de apariencia extranjera, por su forma de vestir yo me atrevería a decir que paskistaníes, y quizás aparcaron allí ya que debido a que no conocen la lengua patria - también les pasa a algunos de este país - no entendieron que el icono pintado en azul en cada uno de los huecos de aparcamiento, de un hombre en una silla de ruedas, significa que están restringidos para estas persona, en fin..... llegado a ese momento sólo me quedaba la resignación y seguí con mi paseo por el aparcamiento.

Pero luego.... "tócate los huevos" ... y tócatelos a dos manos, aparece un mercedes, color azul oscuro, con una pareja joven, ella rubia de bote, minifalda... que digo minifalda, mejor dicho cinturón ancho, tacones de vértigo, y gafas oscuras .... "jódete".... pero si estaba lloviznando, en fin sale del vehículo, también llamado "carraco", y.... no parecía ser discapacitada física, para rematar la faena y entrar a matar, sale un "tiparraco", semítrajeado, zapatos negros, pantalón de pinzas negro, camisa blanca y abierta hasta el ombligo - pero si hacía un frió que pela - y  gafas negras...., como se diría en mi pueblo, un "chulo putas" de muerte, que para más cachondeitoo tampoco tenía discapacidad física alguna.
En ese momento, no me puede controlar, la sangre me hervía, que digo hervía, se me vaporizaba por las ventanillas de la nariz, así que con todo mi porte, me dirigí al hombre y le dije,  "disculpe, pero estos aparcamientos están reservados para discapacitados físicos", el hombre me miró y puso cara como de asco, como si no entendiese lo que le decía y me soltó un "¿quééééé?", por lo que contesté... "sí hombre sí, que estos aparcamientos estás reservados para personas que tengas problemas de movilidad o sean discapacitados físicos"... y continué "para los disminuidos mentales.... son el resto de aparcamientos", el hombre,  que  no se muy bien  si cogió la indirecta,  me dio la espalda y continuó como si nada.

En fin, como siempre digo, en este país de chicha y nabo, lo que sobran son disminuidos, que no discapacitados,  .... pero MENTALES, a ver si toman nota y para gilipollas como estos se inventan un dibujito para poner en los aparcamientos y así no se equivocan.


En fin, apertiñas a todos.

viernes, 16 de diciembre de 2011

¡CÓMO PASA EL TIEMPO!

Y eso... como pasa el tiempo, hoy he vuelto a retomar mi pequeño cuaderno de bitácora... y menudo susto, más de un año sin escribir ni una sola palabra... que vergüenza.
Lo cierto es que ahora recuerdo cuando la abuela decía eso de que los años se pasaban a toda velocidad. ¡Que razón tenía!.
Antes los veranos eran un periodo de tiempo inmenso, los cursos no tenían fin, un año...., un año era una eternidad, pero ahora, todo ha cambiado, los años pasan cual páginas de un libro que leemos a toda prisa, los distintos sucesos en nuestra vida parecen que han ocurrido ayer y luego compruebas que no, que han ocurrido hace, uno..., dos..., tres...., cinco años, es increible.
Mi sobrina ha crecido, algo que pensaba que no iba a ocurrir, o bien que si ocurriría no iba a ser tan pronto.
Mis otros sobrinos también crecen de forma exponencial.... y sin embargo yo, parece que me he estancado, mira que si me ocurre lo mismo que a Manolo Escobar, que desde que lo recuerdo siempre tiene la misma apariencia, ja ja ja, seguro que no, ya que ahora estoy más gordo y más calvo que antes, ja ja ja.... será de tanto pensar.... me refiero a lo de la gordura, porque lo del pelo es por usar gorra.
En fin como decía, todo parece cambiar a mí alrededor, las personas unas envejecen otras se van convirtiendo en adultas y ahora soy yo el que no reconozco a esos niños que poco a poco se convierten en hombres y mujeres ..... ¡uufffff! que dura es la vejez.
Hace unos días visité la calle en la que víví durant los primeros años de mi niñez, hasta los 9 o 10 años, y lo cierto es que parecía que el tiempo se había detenido allí, la puerta de la que había sido mi casa tenía, incluso, el mismo pomo en la puerta..... parece mentira pero es cierto.
La casa de mi vecina "Pepita", seguía igual, intacta, con el mismo color, parecía que el tiempo no había tocado con sus dedos ninguna de las paredes, con la única excepción del nombre de la calle, ahora ya no es la cuarta travesía, sino que tiene nombre de escritor... en fín.
Bueno, como estoy seguro que a todos en algún momento de nuestra vida nos ha pasado esto.... (tú..., si tú, no te rías, que sino te ha pasado te pasará), entendéis lo que digo, así que como dicen los "viejos", "A VIVIR QUE SON DOS DÍAS".
Apertiñas.

sábado, 18 de julio de 2009

TENDIENDO PUENTES

Hace tan solo unos días en una localidad cercana, me atrevería a decir que era Villarriba, he visto una de las imágenes más insólitas de los últimos tiempos.

Cierto es que en más de un sitio he leído últimamente que "los Civiles" eran la institución más valorada por los españoles, pero lo que he visto, como os decía antes, me ha hecho saber el por qué de dicha afirmación.

Vamos al grano, pues como os decía hace unos días estaba en una de esas fiestas de pueblo, donde todos los vecinos se echan a la calle con su mejores galas, vienen los parientes que están fuera, la charanga toca melodías ancestrales, también conocidas como el "chunda-chunda", se va misa de las 12 y se comulga, las peñas sacan sus "ranchos" al barro, el pueblo es agasajado con la presencia del Presidente de la Comunidad, del Presidente del Parlamento, Diputados y Diputadas, Parlamentarios y Parlamentarias, el médico del pueblo, el farmacéutico, etc, etc, etc., por no faltar no faltó ni el enterrador.

Pues bien, en el impás de espera donde todos los grupos políticos del municipio, a pie de Ayuntamiento, con su máximo exponente - el Sr. Alcalde - esperan con atención y expectación máxima la llegada de la comitiva presidencial, se ordenan, primero los que mandan luego los socios de los que mandan, después los de la oposición - que para algo unos han ganado y otros no - y finalmente "los Civiles", los más fácilmente reconocibles por ese precioso gorro negro, por ese uniforme de color oliva que tan bien les sienta, por ese saber estar, por ese porte marcial, por ese... en fin... por que son los picoletillos y .... ¿quién no lleva un poco de picoletillo dentro?.

En fin, llega la comitiva, todo el mundo se predispone a recibir al primer mandatario autonómico, atusamientos de ultima hora, colocar bien la corbata, "coño" ese coche que no pare ahí que está reservado para el "Presi", nervios de última hora y...... de repente llega el cochazo, para delante del Ayuntamiento, sale el "Jefe", saluda, primero al Alcalde - que para eso es alcalde -, después a los que han ganado, luego a os socios de los que han ganado, seguidamente a los de la oposición - que por algo han perdido y ya se sabe - y después .... después nada, de "los Civiles" no se ha acordado "NI DIOS", no obstante ellos allí con porte marcial, su uniforme impoluto, su gorro negro, sin apenas inmutarse mantienen la compostura - si hay que estar se está y una vez que se está se está de forma honrosa -.

Pronto se empiezan a observar ligeros "movimientos por la banda", el "Jefe" se desplaza hacia el lado del Alcalde y de los que han ganado, a continuación, en una maniobra envolvente se les une los socios de los que han ganado, quedando sensiblemente retrasados los que han perdido - que por algo las urnas han dado la victoria a unos y la derrota a otros - no obstante, se produce rápidamente un contragolpe de los que están en la oposición, que en un movimiento claramente defensivo se retrotraen a una posición de seguridad apartados del Alcalde, del Presí y de los que ganaron y los socios de éstos. A estas alturas uno ya se habrá dado cuenta que el Alcalde y los que ganaron, son de igual identidad política que el "Presi", que no es extensible a los socios de los que ganaron, que son de otra ideología y de seña política distinta, pero como tiene enganchados por los "mismísimos" a los que ganaron y sin la ayuda de los cuales no podrían haber ganado, pues ya se sabe.

Abreviando, que unos (los que ganaron) estaban a un lado y otros, los de la oposición (los que perdieron) estaban en otro, que por otro lado parece normal, estableciéndose una zona que podíamos denominar "de nadie", una zona libre de comunicaciones, donde se podía decir aquello de dios para todos y cada uno para si mismo, donde los de una parte y los de la otra, no se atreven ni a mirar, realizando un apartheid a la española y ... que triste... tan cerca y sin comunicación.

Pero que ahora sí, "los Civiles" aquellos que estaban relegados a un lugar olvidado, aquellos que sólo parecían estar para adornar, aquellos a los que nadie quieren cerca pero a los que todos recurren - que si me han robado, que si me ha insultado, que si me han aparcado delante de la puerta, que si mi niño no me come -, pues bien, esos con su porte marcial, con paso largo y vista corta, amigos de todos y de ninguno, que ni dan la razón ni la quitan, esos que sólo saben cumplir con su deber, pues esos se hacen con la "ZONA DE NADIE", entre ambos bandos y así como quien no quiere la cosa, comienzan a departir, con unos y otros, y poco a poco consiguen que los que estaban recluidos en una y otra zona, no les quede más remedio que girarse y primero ... un gesto afirmativo, luego una sonrisa, luego unas palabras, entonces en ese momento me dije "AHÍ SI QUE ME HAN DADO LOS PICOLETILLOS", ahora entiendo la causa de ser tan reconocidos por todos y a la vez tan odiados, he visto el poder de lo neutral, el poder del que no espera nada a cambio, el poder de la independencia.

He visto como por parte de aquellos que en un principio, no hacían más que decorar, como esos dos muñequitos de porcelana, esos floreros con vestimenta anacrónica, esos que en principio "no pintaban nada allí" eran los únicos que dejando a un lado las diferencias, políticas, sociales, económicas, doctrinales, dejando a un lado ideas preconcebidas y tópicos, han sido capaz de "TENDER PUENTES" no digo ya de entendimiento, pero sí de comunicación entre unos - los que ganaron- y los otros - los que pedieron -, sin menospreciar a los amigos de los que ganaron y sobre todo sin olvidarse que ellos -picoletillos- también eran pueblo, y por eso entre charlas y sonrisas con unos y otros, no dudaban ni por un segundo en hablar con los vecinos que por allí pasaban y saludaban a "los Civiles", introduciéndoles en el círculo de las "AUTORIDADES", que si por si acaso alguno no lo sabe el poder nace en el pueblo y es allí donde reside nuestra soberanía.

Pues lo dicho y... ahí queda eso.

domingo, 18 de enero de 2009

SOBRE DIMES Y DIRETES.

Es cuando menos extraño, la cantidad de tonterías y estupideces que cada mañana al levantarnos y poner la radio, o bien al leer el periodico, o simplemente al hablar con nuestro compañeros, por no decir si ponemos la televisión, llegan a nuestras mentes.
Esta mañana sin ir más lejos, después de un no demasiado reparador sueño, ya que la espalda no para de darme un poco de guerra, escucho si la foto de fulanita, que si el vestido, que si no es propio de su cargo, hasta el gorro... de lo que estaban diciendo, es más conseguí entender el motivo de la disertación, cuando a media mañana leí un periódico de tirada nacional y donde nuevamente se habla del asunto en cuestión - no voy a mentir yo he visto la foto y que queréis que os diga, no está mal, aunque eso sí, sin despreciar lo presente yo las he hecho mejores y par mi gusto se enseña poca carne, que con esto no quiero decir que hubiese o hubiera de ser enseñada pero bueno, si a la Sra. portavoz del PP le quitas el maquillaje, el photoshop, el vestido.... pues ¿qué quedaría?, me atrevería a decir que una mujer desnuda, de lo más normal y corriente, para..... que ya me estoy marchando por los cerros de Úbeda y casi llegando a Jaén - y luego para más "cachondeito", se ponen a comparar con las fotos de la ministra de fomento en la playa, que si el bikini, que si los michelines, que si ..... "leches en vinagres".
En fin, volviendo a mi despertar con la radio, visto que no me entero de la misa la mitad, cambio de cadena, y "jodete" - de fastiarse, no de tener uno relaciones con uno mismo, no se me vaya a mal interpretar, que luego todo se sabe - y resulto que doy con otra tertulia sobre un chico que al parecer fue a un juego para buscar novia pero que al final todo era mentira que ni eran novios ni "ná", en fin, furioso ya con la radio intenté, de forma infructuosa, encontrar Radio 1 "Todo Noticias", pero fue misión imposible, continuo buscando en el dial y nada, que si musica en unos lados, que si "angel driver" en otros, que si pastillas adelgazantes, la releche - no es que me hubiese vuelto más recatado con mi lenguaje, sino que me he enterado que mi sobrina puede tener acceso a este blog y claro... ya os podéis imaginar, un respetiño -.
Si al final va a ser cierto que vivimos en un país de "dimes y diretes", donde nos gusta más el chismorreo que a un niño un caramelo, donde nos gusta saber de la vida de los demás hasta extremos impensables y por supuesto, luego contarlo, pues ya me diréis, que es saber una cosa, sobre todas de esas malas, malas, o que a nosotros nos lo parece .... y no poder contárselo a la vecina, al compañero de al lado, a la panadera, a la del quiosko, bueno a cualquiera que se tercie.
Y lo mejor de todo, cuando de nuestra boca sale esa maravillosa expresión, sí esa que embriaga el ambiente de cierto tufillo enigmático, de ese orgullo de decir tú no lo sabes pero yo te lo cuento, esa maravillosa conjunción de palabras ese "no te lo vas a creer", acompañada de la segúnda expresión más maravillosa que cualquier chismoso puede balbucear "no se lo digas a nadie", ... pero cabron sino quieres que se lo diga a nadie para que lo cuentas.
Aunque el clímax, es cuando uno en un alarde de sincecidad suelta un "¿A qué no sabes de lo que me he enterado?", ¿enterado?, como enterado, cabrón, querrás decir lo que me he inventado, lo que he visto por estar espiando, lo que la vecina del quinto - que todavía es más chismosa que yo- me ha contado.
Como ya he dicho en anteriores ocasiones vivimo en este maravilloso pais de "chica y navo", en el que además de pequeños chismosos somos hipócritas, pero hipócritas, hipócritas, hipócritas, de esos que controlamos cuando, a que hora, con quién, en que vehículo, si le ha tocado o no el culo o la teta, a nuestra vecina de enfrente su nuevo novio, "y da igual la hora que sea", "que lleva o haga sol", "que se derrita el asfalto por el calor o se nos congelen los mocos por el frio", esa vecina, esa que todos tenemos, esa que a la que todos acechamos incansables desde la seguridad de la mirilla de la puerta o detras de las cortinas del salón, pues esa, sin duda estará ahí, siendo observada por nosotros, para luego largarlo con el ya mentado ... ¿a qué no sabes de que me enterado?, pues no se lo digas a nadie...., me reitero, ¡pero que hipócritas somos!.
Es más, os puedo contar lo que me ha pasado hace unos días, pues bien, resulta que un piso cercano al lugar donde yo trabajo, se produjo un robo en un domicilio, y me atrevería a decir que más que un robo fue una fiesta, puesto que utilizaron una amoradora y un mazo para forzar la puerta del piso, que era blindada. Pues como os iba diciendo, la dueña de la casa llamó a los policias del pueblo y cuando éstos comenzaron a preguntar a los vecinos sobre si habían visto o escuchado algo, pues en fín la vecina de en frente, una de esas viejas con gafas de culo de botella y toquilla, de esas que van todos los domingos a misa y comulgan, y lo más jodido aún que se confiesan todos los martes por la tarde - hay que tocarse los huevos, pero que "cojones" iran a confesar, que con 90 años nada de nada, que lo que sienten es "reúma" - pues bien la muy angelical señora, dice que no ha oído nada durante la noche, auque eso sí, la hija del presidente de la comunidad a eso de las 3 de la mañana entró con un joven en el portal y al parecer estuvieron haciendo algo más que hablar, también comentó que a eso de las 3,45 de la mañana, el nuevo, ese que vive en el 2º hace dos semanas vino con un amigo, pero que ella sabe que de amigo nada que ella sabe que es un poco "rarito", de esos que le gustan los hombres, como dicen los jóvenes "un guay de esos" - si señora sí la que es muy guay es usted, la madre que la parió - y para finalizar nos contó que la vecina que vive en el 3º B, llegó a las 6 de la mañana, pero que aunque es "puta" es muy respetable ya que no trae hombres a casa y auque se viste como una guarra, es porque cada uno se gana la vida como puede, pero que conste que ella no quería decir nada, que ella es muy discreta. Eso sí de los tipos que rompieron la puerta de en frente, con una maza y una radial, de esos no sabía nada, no escuchó nada, es que "tiene el sueño muy pesado", lo que tiene pesada el alma es tanto pecado y envidia de lo que le hace a la hija del presidente de la comunidad, perdon... que eso es reúma.
Un segundo [........ 2 minutos depués.....] disculpar pero es que me ha llamado mi amigo del piso de arriba que me dice que suba rápidamente, que no me lo voy a creer, que no sé de lo que se ha enterado..... en fin, subo que la intriga me corroe............., no se lo digáis a nadie pero soy "un hipócrita chismoso".
Apertiñas.

jueves, 21 de agosto de 2008

NI CONTIGO NI SIN TI.

Después de esta temporada de no poner nada en este cuaderno de bitácora, muy a pesar de mis intenciones, hoy, un poco dolorido - por una caída que he sufrido - y con más fuerza que nunca retomo mi verborrea, que al parecer tanto divierte a unos y por contra tanto incordia a otros.
Sea como fuere, nadie por el momento ha enviado ningún comentario a mis pequeños artículos .... y como se suele decir el que calla .... otorga, o eso creo.
Bueno, pues como iba diciendo, ... ni contigo, ni sin ti, famosa frase tantas veces dicha, pero que sin duda hoy para mí tiene más significado que nunca, tras dos días de incesante bombardeo mediático sobre los fallecidos en el aeropuerto de Madrid, sobre familiares desaparecidos, sobre vidas destrozadas, sobre la historia de cada una de las personas que iban en el avión, sobre ...... - ya me estoy liando -.
Al grano, pues hoy estaba pensando en mis sobrinas y sobrinos, en mi perro, en mi esposa, incluso en mi suegra, y apesar de que soy un ferviente defensor de la célebre frase dicha por mí "La única suegra buena, es la suegra muerta", no es menos cierto que no sé lo que haría si desgracia de tamaño tal me hubiese alcanzado.
Pues, por si acaso y en aplicación de ese otro famoso refrán, "cuando las barbas de tu vecino veas cortar...", desde aquí a todos vosotros, a todos los que perdéis unos minutillos leyendo esta hoja parroquial y que se hace extensible, igualmente, a todos aquellos que no lo hacéis por causas diversas, desde aquí un fuerte beso y deciros a todos que os quiero mucho, bueno cuando os digo que os quiero, me refiero a querer de cariño no de amor, ya que de amor sólo quiero a una - a mi mujer -.... aunque pensándolo bien, por ahí he escuchado que el amor lo hay de diferentes clases, amor de madre - entonces ya amo a dos -, amor de hermano - entonces ya amo a dos más por consanguinidad y a cuatro por afinidad -, amor de padre - que en mi caso al no tener hijos se convierte en amor de tío -, amor de amigo ..., venga, que al final retiro lo dicho antes de " que me refiero a querer de cariño " y lo cambio a lo de " querer de amar". Pues lo dicho, para todos a los que amo de "amar", un beso muy grande.
Apertiñas.

sábado, 2 de agosto de 2008

¡Festa rachada!

Hoxe foi un día de festa no pobo de Terroba - axuntamento independente da comunidade da Rioja - e como non podia se de outra maneira, alí estiven eu, enarbolando a nación galega, con o noso ronco son.
Terroba esta encravada o pé da LR-250, que une Logroño (Barrio da Estrela) e a localidade de Villamediana de Iregua, con o denominado Camero Viejo, que está constituido por infinidade de pequenos lugares máxicos, donde podemos encontrar espacios de lecer como o de Soto en Cameros, cun área de esparcemente o pé do rio, até ignitas de pegadas de grandes dinosaurios como a de Hornillos de Cameros, que si ben non é tan coñecida como as de Enciso, no por iso teñen menos valor, atrévome a decir que todo o contrario, quiza sea unha da mellores que coñezo.
O certo é que "El Camero Viejol" é un lugar enigmático e que como non podía ser menos lembrame eses maravillosos recunchos de Galicia, donde como eiquí cada un pode buscar o seu propio espacio.
Pois ben, nesta 20 edición desta festa, que se fixo orixinariamente para hermanar é manter lazos de unión e amizade entre as distintas localidades da zona, non faltou de nada, nin alfareiro, nin música tradicional, nin bailes, nin viño - por suposto rioja nas versions crianza e reserva -, nin atrezo de epoca, nin malavares, por non faltar até tiveron bolos preñados, museo etnolóxico con pezas de incalculavel valor histórico, etc....., pero como non podía ser menos, comencei a lembrar aqueles días de romería da miña nenez, aquelas romerias de Santa Mariña ou de Santiago de Hermelo, os gaiteiros, a sandía que ibamos a comprar a un camión, a puxa dos galos, a procesión, e como non a empanada, si "a empanada", de polbo, de carne, de mexillons, de croques, de bacallao. Que bo invento o da empanada, e se por riba de todo e feita na casa, para que vamos dicir cousa algunha.
Teño que recoñecer que os rioxanos teñen bo dente igual que os galegos, e un gran respeto as tradicións, nembargantes nos temos un "aqueloutro", un maior apego o noso, a terra, o pais, a fala, de feito no momento que estaba na festa, con todo alquel revumbio o redor de mín, como me houvese gostado ouvir unha gaita, a poder ser unha gaita galega, pero en fín non pudo ser.
Sea como fora, aparte de non ter empanada, houvo unha cousa que botei en falta foron as "rosquillas", ¡non había rosquillas!, ninguén as botaba en falta agás de min;....; como todos sabedes unha festa sin roquillas - da igual que sexan de anis, hoxaldradas, das de toda a vida, das de porriño, etc -, nin é festa nin é nada.
En fin, disfrutade da festa rachada.
Apertiñas.

miércoles, 30 de julio de 2008

SUEÑOS

Pues sí, hoy toca una de sueños, son las cinco y pico de la tarde y me he despertado de una pequeña y merecida siestecilla, la verdad es que estaba muy cansado, esta noche hubo trabajo extra y terminé a las tantas. Pero lo realmente importarte no es el sueño en el que me he visto envuelto, por cierto, muy plácido y agradable, en el que estaba rodeado de animales en una zona de monte muy cerca del mar, para de repente verme nadando en una pequeña cala rodeado de delfines y ballenas. No sé muy bien la causa de este sueño, pero pudiera ser que cuando me quedé rendido en el regazo de Morfeo, estaba viendo el canal Odisea y seguro que algún documental de animales estarían pasando por veinticincoava vez, ya que últimamente no dan uno inédito ni a tiros. En fin, como os iba diciendo, mi sueño transcurría entre el monte, la playa y el mar, y rodeado de agua - posiblemente la sensación de estar en el agua se debía a que estaba literalmente nadando en mi propio sudor; la temperatura hoy en Logroño es realmente alta - sea como fuere el sueño se iba desarrollando, con inusitada calma, jugueteando con un delfín juguetón que sin saber muy bien el por qué se convirtió en un perro y luego en una foca monje - sí, ya me imagino que pensarás que el que está como un monje pero ermitaño soy yo - en fin así fui ahondando más y más en el interior de mi sueño, buceando por recónditos mundos submarinos en una trama de lo más variopinta, cuando de repente, .... algo sobre comida..., una imagen de comida en mi sueño, ¿cómo era posible? ¿hambre?, pues no, hambre no tengo, quizás algo de sed, pero debido, con toda seguridad, a todo lo que he sudado y al deporte que durante el sueño he hecho. De repente ..... Caldo de paella Starlux....., y una serie de verbo a colación, ..., poco a poco resurjo del maravilloso mundo de los sueños, envolviéndome en la realidad que me rodea y que se apodera de mí, pero ............ no yo no quiero despertar, estaba tan agustito......, pero sí, me despierto y pienso, ¡puñetas!, alguien ha tenido que cambiarme el canal de televisión, turbando mi precioso sueño. Ahora, ya despierto, he resuelto que a partir del momento presente, cada vez que tenga que tomar una de mis siestas, me apoderaré del mando, ya que una persona trabajadora, bien se merece el mejor de los sueños sin ningún tipo de sorpresa, recordemos que la mano que tiene el mando es la mano que controla el mundo... , por lo menos el mundo de mis sueños.
Apertiñas.